Hoe ik mijn hart volgde
Vier jaar geleden was ik nu in India. In een dorpje in the middle of nowhere in een ashram. Volgens mij snapten heel veel mensen in mijn omgeving niet dat ik deze stap had gezet. Ik was het jaar daarvoor gestopt met mijn Master opleiding, simpelweg omdat ik helemaal vastliep; ik kon niet meer.
Ik mediteerde af en toe, deed zelf thuis yoga en volgde af en toe een yogales in een groep. Maar yogadocent worden? Dat was ineens een hele aparte stap. En toch wist ik: dit ga ik doen. Ik twijfelde al heel erg over het starten van mijn opleiding, ik wilde namelijk minder mijn hoofd gebruiken. Ik kan me nog herinneren dat ik op zoek was naar massageopleidingen. Maar twijfel en mijn omgeving die zeiden dat het toch wel verstandig was als ik nu ook mijn master zou halen deden me besluiten te starten. Tussen mijn beslissing naar India te gaan en het daadwerkelijke vertrek zat ongeveer een jaar. Ik heb geen moment getwijfeld of ik wel wilde gaan, dit was mijn pad.
En daar ging ik, in mijn eentje naar India voor een maand. Ik was nog nooit buiten Europa geweest en de aankomst was best wel een schok. Na een paar dagen vertrok ik naar de ashram om daar een maand te verblijven. De kamer was sober, een bed met een dun matrasje en klamboe, een plastic stoel, ‘s avonds geen elektriciteit. In de badkamer een koude douche en een wc met kikkers (ja, met kikkers!). Aan het einde van de dag kon je met je emmertje naar een grote ketel op het vuur lopen zodat je jezelf met warm water kon wassen.
De dagen startten vroeg; om 6:00 met een meditatie. Daarna volgde er een ontbijt in stilte. De rest van de ochtend werd gevuld met ‘Learn to teach’, leren lesgeven. Daarna lunch, ook in stilte, een korte pauze en in de middag filosofie gevolgd door een 2 uur durende yogales. Hierna kon je weer terecht in de eetzaal voor het avondeten. In de avond was er nog een half uur meditatie, waarna ik mijn dagelijkse huiswerk maakte. Om 21:00 lag ik uitgeteld in bed. Er was geen internet of tv en de ashram was afgesloten van de buitenwereld. 1 keer per week kon je naar het stadje Khajuraho en dat deed ik ook iedere week. Even ander eten (lees: pasta, taart, koffie), een andere omgeving, de buitenwereld weer zien.
Zo lang afgesloten zijn van de buitenwereld zorgde ervoor dat ik heel veel droomde over vroeger, over mijn familie, mijn ouderlijk huis. Alsof er nu ruimte was om deze dingen te verwerken. Ook kwam ik mezelf keihard tegen deze maand. Ik dacht dat ik zekerder was geworden en meer vertrouwen in mezelf had gekregen. Maar deze compleet vreemde omgeving, de stilte en alle yogahoudingen en meditaties maakte me wankel en onzeker. Mijn oude vijand ‘Ik kan het niet’ was vaak bij me. Ik heb me heel vaak alleen en verdrietig gevoeld. En ook opstandige puber, we zongen mantra’s en dat vond ik stom. En ik wilde af en toe pizza en bier in plaats van curry’s en chai thee!
Naast de gevoelens van onzekerheid en opstandigheid ontdekte ik hele belangrijke dingen. Ik vond het geweldig om les te geven. Naarmate de maand vorderde voelde mijn lichaam losser en soepeler aan, ik had minder rugpijn. Ik vond de filosofie een soort van thuiskomen, zo dacht ik ook over dingen! En ik heb me verbonden met mijn droom. Op een gegeven moment mochten we nadenken over wat onze droom was, deze droom heb ik nog steeds en komt iedere dag een stukje dichter bij. Omdat ik geloof in het uitspreken van dromen en visies zal ik een deel van mijn droom met je delen:
Paksini is een centrum voor bewustwording en heling. Dit centrum is sfeervol, licht, verwelkomend. Op deze plek is er ruimte voor het maken van verbinding met jezelf en met anderen. De mensen die hier komen vormen een soort tribe en inspireren en voeden elkaar. In dit centrum kan je terecht voor activiteiten die je een gezonder mens maken. Dit kan van alles zijn yoga, meditatie, dans, ademwerk, ceremonies, healings en meer.
Ik realiseer me dat 4 jaar later deze droom voor een groot deel is uitgekomen. Ik ben zo dankbaar voor de mooie plek die Paksini is en voor de mooie mensen die er iedere week zijn. Ik geniet echt van jullie!
Dus als je omgeving zegt (en jouw hoofd denkt dit waarschijnlijk ook): “Waarom die stap? Dat past toch helemaal niet. Dat gaat nooit lukken.” Maar je voelt dat dit het is, dat dit jouw weg is, GA ERVOOR!!! Het hoeft niet altijd te lukken, maar van op safe spelen is nog nooit iemand gelukkig geworden 😉
Recente reacties